Wiesława Szymoniak – Grodzka (Krasnystaw / Siennica Nadolna)
(1942 – 2015)

twórczyni ludowa: malarstwo, poezja, śpiew
Stowarzyszenie Twórców Ludowych

Była twórczynią uniwersalną, przez prawie 50 lat zajmowała się plastyką obrzędową (pisanki, palmy, kwiaty z bibuły, ozdoby choinkowe), haftem oraz pisaniem wierszy. Prawdziwą jej pasją było jednak malarstwo, początkowo na szkle, a później olejne. Malując, wyrażała swe umiłowanie natury i wrażliwość na jej piękno. Utrwalała na płótnie epizody związane z życiem na wsi, z wiejską obrzędowością i zwyczajami zapamiętanymi jeszcze z dzieciństwa. Tęskniła do dawnego życia na wsi i jak sama mawiała jej obrazy były „powrotem do starej wsi, która ginie”. Prace oddawały jej osobowość, były takie same jak ona – dynamiczne, kolorowe, radosne i ciepłe.

Przez 15 lat występowała w kapeli ludowej z Małochwieja Małego. Uzupełnieniem jej szerokich możliwości twórczych i wszechstronnego talentu artystycznego były wiersze zebrane w autorskim tomiku poetyckim Mogę barwić tęczę (Lublin 2002), a także zamieszczone w antologii Gdy z mgieł rannych wychyla się ziemia (Krasnystaw 1998).

Nie opuszczała festiwali, kiermaszów, targów i jarmarków nie tylko tych organizowanych w regionie. W 2012 r. otrzymała wyróżnienie za obraz „Babcia rozdaje podpłomyki” w Ogólnopolskim Konkursie Malarskim organizowanym cyklicznie przez Bydgoskie Towarzystwo Twórców Ludowych i Nieprofesjonalnych. W konkursie na sztukę ludową organizowanego w ramach Przeglądu Twórczości Ludowej w 2014 r. w kategorii malarstwo na szkle otrzymała I nagrodę, a w kategorii malarstwo olejne II nagrodę.

W grudniu 2014 r. prezentowała swoje malarstwo podczas I Domowej Wystawy Sztuki Ludowej Lubelszczyzny odbywającej się w Składzie Towarów Wiejskich w Habdzinie koło Konstancina-Jeziornej.

Odznaka ,,Zasłużony dla Ziemi Chełmskiej” (1985)

Poezja

Gody

Nasypało  śniegu  wiele,
rzekę  skuły  lody.
Choć  ziąb  trzyma, lecz  radośnie, 
Bo  niedługo  Gody.  

Gody  to  zrodzenie Pana 
Z  Maryi  Panienki.  
W  żłobie,  w  sianku  leży  Dziecię,  
Jezus  malusieńki.  

Dążą  ludzie  na  pasterkę,  
choć  śnieg  w  oczy  prószy,  
Mróz  zagląda  za  oszewkę,  
Mocno  szczypie w  uszy.  

Śnieżku  nie  syp  w  oczy  ludziom,  
Dziś  witamy  Pana  
I  w  kościele,  tam  gdzie  szopka,  
Klękniem  na  kolana.
  
Co  tam  mróz  i  zawierucha,  
Co  tam  śniegu  kopy.  
Idziem  witać  Boże  dziecię.  
Hej,  bieżmy  do  szopy!
  
Tam  Dziecinka  malusieńka  
Wyciąga  rączęta. 
Bóg  się  zrodził. To  są  Gody,  
Niech  każdy  pamięta.